شماره ٤٢١: الا اي لعبت ساقي ز مي پر کن مرا جامي
الا اي لعبت ساقي ز مي پر کن مرا جامي
که پيدا نيست کارم را درين گيتي سرانجامي
کنون چون توبه بشکستم به خلوت با تو بنشستم
ز مي بايد که در دستم نهي هر ساعتي جامي
نبايد خورد چندين غم ببايد زيستن خرم
که از ما اندرين عالم نخواهد ماند جز نامي
همي خور باده صافي ز غم آن به که کم لافي
که هرگز عالم جافي نگيرد با کس آرامي
منه بر خط گردون سر ز عمر خويش بر خور
که عمرت را ازين خوشتر نخواهد بود ايامي
چرا باشي چو غمناکي مدار از مفلسي باکي
که ناگاهان شوي خاکي نديده از جهان کامي
مترس از کار نابوده مخور اندوه بيهوده
دل از غم دار آسوده به کام خود بزن گامي
ترا دهرست بدخواهي نشسته در کمين گاهي
ز غداري به هر راهي بگسترده ترا دامي