شماره ٤٠٩: دلم بردي و جان بر کار داري
دلم بردي و جان بر کار داري
تو خود جاي دگر بازار داري
نباشد عاشقت هرگز چو من کس
اگر چه عاشق بسيار داري
ز رنج غيرتت بيمار باشم
چو تو با ديگران ديدار داري
عزيزت خوانم اي جان جهانم
از آنست کين چنينم خوار داري
کسي کو عاشق روي تو باشد
سزد او را نزار و زار داري
دو چشمم هر شبي تا بامدادان
ز هجر خويشتن بيدار داري
شدم مهجور و رنجور تو زيراک
تو خوي عالم غدار داري
ترا دارم عزيز اي ماه چون گل
چرا بي قيمتم چون خار داري
نگر تا کي مرا از داغ هجران
لبي خشک و دلي پر نار داري
تو خود تنها جهان را مي بسوزي
چرا بر خود بلا را يار داري
بکن رحمي بدين عاشق اگر هيچ
اميد رحمت جبار داري
سنايي را چنان بايد کزين پس
ز وصل خويش بر خوردار داري