شماره ٣٨٤: عقل و جانم برد شوخي آفتي عياره اي
عقل و جانم برد شوخي آفتي عياره اي
باد دستي خاکيي بي آبي آتشپاره اي
زين يکي شنگي بلايي فتنه اي شکر لبي
پاي بازي سر زني دردي کشي خونخواره اي
گه در ايمان از رخ ايمان فزايش حجتي
گاه بر کفر از دو زلف کافرش پتياره اي
کي بدين کفر و بدين ايمان من تن در دهد
هر کرا باشد چنان زلف و چنان رخساره اي
هر زمان در زلف جان آويز او گر بنگري
خون خلقي تازه يابي در خم هر تاره اي
هر زمان بيني ز شور زلف او برخاسته
در ميان عاشقان آوازه آواره اي
نقش خود را چينيان از جان همي خدمت کنند
نقش حق را آخر اي مستان کم از نظاره اي