شماره ٣٢٨: اي شوخ ديده اسب جفا بيش زين مکن
اي شوخ ديده اسب جفا بيش زين مکن
ما را چو چشم خويش نژند و حزين مکن
اي ماه روي بر سر ما هر زمان ز جور
چون دور آسمان دگري به گزين مکن
مهري که خود نهاده اي آن مهر بر مدار
مهري که خود نموده اي آن مهر کين مکن
گه چون خداي حاجت ما ز آستان مساز
گه چون خليفه نايب ما ز آستين مکن
در خال و لب نگر سمر عز و دل مگوي
در زلف و رخ نگر سخن کفر و دين مکن
از زلف تابدار نشان گمان مجوي
نوز روي شرم دار حديث يقين مکن
زلفت چو طوق گردن ديو لعين شدست
رخ چون چراغ حجره روح الامين مکن
اي ما به روح تير تو با ما سنان مباش
اي ما به تن کمان تو با ما کمين مکن
خواهي که تا چو حلقه بمانيم بر درت
با ما چو حلقه دار لبان چون نگين مکن
خواهي که لاله پاش نگردد دو چشم من
از روي خويش چشم خسان لاله چين مکن
بنشانمان بر آتش و بر تيغ و زينهار
با هجر خويشمان نفسي همنشين مکن
تو هم ميي و هم شکري هان و هان بتا
از خود بترس و ديده ما را چو هين مکن
اي از کمال و لطف و بزرگي بر آسمان
عهد و وفا و خدمت ما در زمين مکن
مردي نه کودکي که زني هر دم از تري
خود را چو کودکان و زنان نازنين مکن
با تو وفا کنيم و تو با ما جفا کني
با ما همي چو آن نکني باري اين مکن
آخر ترا که گفت که در جام بي دلان
وقت علاج سرکه کن و انگبين مکن
آخر ترا که گفت که با عاشقان خويش
نان گندمين بدار و سخن گندمين مکن
آنان فسرده اند کشان پوستين کني
ما را ز غم چو سوخته اي پوستين مکن
گر چه غريب و بي کس و درويش و عاجزم
ما را بپرس گه گهي آخر چنين مکن
اي پيش تو سنايي گه يا و گه الف
او را به تيغ هجر چو نون و چو سين مکن