شماره ٣١٩: گر کار بجز مستي اسکندر مي من
گر کار بجز مستي اسکندر مي من
ور معجزه شعرستي پيغمبر مي من
با اينهمه گر عشق يکي ماه نبودي
اندر دو جهان شاه بلند اختر مي من
ماهي و چه ماهي که ز هجرانش برين حال
گر من به غمش نگرومي کافر مي من
گر بنده خوي بد خود نيستي آن ماه
حقا که به فردوس همش چاکر مي من
گر نيستي آن رنج که او ريش درآورد
وي گه که درين وقت چگويد درمي من
بوديش سر عشق من و برگ مراعات
گر چون دگران فاسق در کون بر مي من
گر تير برويي زندم از سر شنگي
از شادي تيرش به هوا بر پر مي من
گاديم بر آنگونه که از جهل و رعونت
از گردن خود بفگنمي گر سرمي من
هر روز دل آيد که مگر نيک شود يار
گر خر نيمي عشوه او کي خر مي من
گر بلفرج مول خبر يابدي از من
زين روي برين طايفه سر دفتر مي من
پس در غم آنکس که ز گل خار نداند
عمر از چه کنم ياد که رشک خور مي من