شماره ٢٦٠: از عشق ندانم که کيم يا به که مانم
از عشق ندانم که کيم يا به که مانم
شوريده تنم عاشق و سرمست و جوانم
از بهر طلب کردن آن يار جفا جوي
دل سوخته پوينده شب و روز دوانم
با کس نتوانم که بگويم غم عشقش
نه نيز کسي داند اين راز نهانم
ده سال فزونست که من فتنه اويم
عمري سپري گشت من اندوه خورانم
از بس که همي جويم ديدار فلان را
ترسم که بدانند که من يار فلانم
از ناله که مي نالم ماننده نالم
وز مويه که مي مويم چون موي نوانم
اي واي من ار من ز غم عشق بميرم
وي واي من ار من به چنين حال بمانم