شماره ٢٥٤: اي ناگزران عقل و جانم
اي ناگزران عقل و جانم
وي غارت کرده اين و آنم
اي نقش خيال تو يقينم
وي خال جمال تو گمانم
تا با خودم از عدم کمم کم
چون با تو بوم همه جهانم
در بازم با تو خويشتن را
تا با تو بمانم ار بمانم
گويي که به دل چه اي چو تيرم
پرسي که به تن کئي کمانم
پيش تو به قلب و قالب اي جان
آنم که چو هر دو حرف آنم
اي شکل و دهان تو کم از نيست
کي بود که کني کم از دهانم
گر با تو به دوزخ اندر آيم
حقا که بود به از جنانم
تا چند چهار ميخ داري
در حجره تنگ کن فکانم
تا چند فسرده روح داري
در سايه دامن زمانم
بي هيچ بخر مرا هم از من
هر چند برايگان گرانم
مانند ميان خود کنم نيست
زيرا که هنوز در ميانم
با تن چکنم نه از زمينم
با جان چکنم نه آسمانم
من سايه شدم تو آفتابي
يک راه برآي تا نمانم
بگشاي نقاب تا ببينم
بنماي جمال تا بدانم
خواننده تو باش سوي خويشم
تا مرکب پي بريده رانم
در ديده به جاي ديده بنشين
تا نامه نانبشته خوانم
تو عاشق هست و نيست خواهي
بپذير مرا که من چنانم
در ديده ز بيم غيرت تو
اکنون نه سناييم سنانم