شماره ٢٤٩: من که باشم که به تن رخت وفاي تو کشم
من که باشم که به تن رخت وفاي تو کشم
ديده حمال کنم بار جفاي تو کشم
ملک الموت جفاي تو ز من جان ببرد
چون به دل بار سرافيل وفاي تو کشم
چکند عرش که او غاشيه من نکشد
چون به جان غاشيه حکم و رضاي تو کشم
چون زنان رشک برند ايمني و عافيتي
بر بلايي که به جاي تو براي تو کشم
نچشم ور بچشم باده ز دست تو چشم
نکشم ور بکشم طعنه براي تو کشم
گر خورم باده به ياد کف دست تو خورم
ور کشم سرمه ز خاک کف پاي تو کشم
جز هوا نسپرم آنگه که هواي تو کنم
جز وفا نشمرم آنگه که جفاي تو کشم
بوي جان آيدم آنگه که حديث تو کنم
شاخ عز رويدم آنگه که بلاي تو کشم
به خداي ار تو به دين و خردم قصد کني
هر دو را گوش گرفته به سراي تو کشم
ور تو با من به تن و جان و دلم حکم کني
هر سه را رقص کنان پيش هواي تو کشم
من خود از نسبت عشق تو سنايي شده ام
کي توانم که خطي گرد ثناي تو کشم