شماره ٢١٨: در زلف تو دادند نگارا خبر دل
در زلف تو دادند نگارا خبر دل
معذورم اگر آمده ام بر اثر دل
يا دل بر من باز فرست اي بت مه رو
يا راه مرا باز نما تو به بر دل
ني ني که اگر نيست ترا هيچ سر ما
ما بي تو نداريم دل خويش و سر دل
چندين سر انديشه و تيمار که دارد
تا گه جگر يار خورد گه جگر دل
بي عشق تو دل را خطري نيست بر ما
هر چند که صعب ست نگارا خطر دل
تا دل کم عشق تو در بست به شادي
بستيم به جان بر غم عشقت کمر دل
چاک زد جان پدر دست صبا دامن گل
خيز تا هر دو خراميم به پيرامن گل
تيره شد ابر چو زلفين تو بر چهره رخ
تا بياراست چو روي تو رخ روشن گل
همه شب فاخته تا روز همي گريد زار
ز غم گل چو من از عشق تو اي خرمن گل
زان که گل بنده آن روي خوش خرم تست
در هواي رخ تو دست من و دامن گل
گل برون کرد سر از شاخ به دل بردن خلق
تا بسي جلوه گري کرد هوا بر تن گل
تا گل عارض تو ديد فرو ريخت ز شرم
با گل عارض تو راست نيايد فن گل