شماره ١٧٩: ساقيا مي ده و نمي کم گير
ساقيا مي ده و نمي کم گير
وز سر زلف خود خمي کم گير
گر به يک دم بمانده اي در دام
جستي از دام پس دمي کم گير
رو که عيسي دليل و همره تست
ره همي رو تو مريمي کم گير
عالمي علم بر تو جمع شدست
علم باقيست عالمي کم گير
ز کما بيش بر تو نقصان نيست
چون تو بيشي ز کم کمي کم گير
بم گسسته ست زير و زار خوشست
زحمت زخمه را به مي کم گير
گر سنايي غمي ست بر دل تو
يا غمي باش يا غمي کم گير