شماره ١٦١: زينهار اي يار گلرخ زينهار
زينهار اي يار گلرخ زينهار
بي گنه بر من مکن تيزي چو خار
لاله خود رويم از فرقت مکن
حجره من ز اشک خون چون لاله زار
چون شکوفه گرد بدعهدي مگرد
تا مگر باقي بماني چون چنار
چون بنفشه خفته ام در خدمتت
پس مدارم چون بنفشه سوگوار
زان که جانها را فراقت چون سمن
يک دو هفته بيش ندهد زينهار
باش با من تازه چون شاه اسپرم
تا نگردم همچو خيري دلفگار
از سر لطف و ظريفي خوش بزي
همچو سوسن تازه يي آزاده وار
همچو سيسنبر بپژمردم ز غم
يک ره از ابر وفا بر من ببار
چون نخوردم باده وصلت چو گل
همچو نرگس پس مدارم در خمار
اي هميشه تازه و تر همچو سرو
اشکم از هجران مکن چون گل انار
حوضها کن گلبنان را از عرق
تا چو نيلوفر در او گيرم قرار
زان که از بهر سنايي هر زمان
بر فراز سرو و طرف جويبار
بلبل و قمري همي گويند خوش
زينهار اي يار گلرخ زينهار