شماره ٢٩٩: در راه غمت کرده ز سر پاي بپويم
در راه غمت کرده ز سر پاي بپويم
ور دست دهد، ترک سر و پاي بگويم
در بحر غم عشق که پاياب ندارد
غوصي کنم آن گوهر ناياب بجويم
در دامن پاک تو نشايد که زنم دست
تا ز آب و گل خويش به کل دست بشويم
آشفته زلف تو چنانم که گل من
هر کس که ببويد شود آشفته ببويم
خون دل من ديده روان کرده بدين روي
ديدي که چه آمد ز دل و ديده به رويم؟
اي محتسب از کوي خرابات مرانم
بگذار که من معتکف اين سر و کويم
بر کهنه سفال قدح مي چه زني سنگ؟
کان عهد کهن را زده بر سنگ و بسويم
بر دوش کشد پير مغان باده به بويش
وز باده دوشين شده من مست ببويم
گويند که سلمان ره ميخانه چه پويي
پويم که نسيمي زخم راز ببويم