شماره ٢١٩: چون خاک شوم و ز گل من خار برآيد
چون خاک شوم و ز گل من خار برآيد
زان خار ببوي تو همه گل ببر آيد
از عمر بسي رفت و ندانم که چه باقي است
وين نيز به هر نوع که باشد بسر آيد
هر جا که ز خاک سر کوي تو کنم ياد
زان خاک همه خون دل و ديده برآيد
گر خاک سر کوي تو چون مشک ببويند
زان خاک معطر همه بوي جگر آيد
پيوسته جمال تو بود در نظر من
خود غير جمال تو مرا در نظر آيد
کار من سودازده عشق است و ز سلمان
جز عشق مپندار که کاري دگر آيد