شماره ٤٩٠: اي که ز ديده غايبي در دل ما نشسته اي
اي که ز ديده غايبي در دل ما نشسته اي
حسن تو جلوه مي کند وين همه پرده بسته اي
خاطر عام برده اي خون خواص خورده اي
ما همه صيد کرده اي خود ز کمند جسته اي
از دگري چه حاصلم تا ز تو مهر بگسلم
هم تو که خسته اي دلم مرهم ريش خسته اي
گر به جراحت و الم دل بشکستيم چه غم
مي شنوم که دم به دم پيش دل شکسته اي