شماره ٤٢٤: من از تو صبر ندارم که بي تو بنشينم
من از تو صبر ندارم که بي تو بنشينم
کسي دگر نتوانم که بر تو بگزينم
بپرس حال من آخر چو بگذري روزي
که چون همي گذرد روزگار مسکينم
من اهل دوزخم ار بي تو زنده خواهم شد
که در بهشت نيارد خداي غمگينم
ندانمت که چه گويم تو هر دو چشم مني
که بي وجود شريفت جهان نمي بينم
چو روي دوست نبيني جهان نديدن به
شب فراق منه شمع پيش بالينم
ضرورتست که عهد وفا به سر برمت
و گر جفا به سر آيد هزار چندينم
نه هاونم که بنالم بکوفتي از يار
چو ديگ بر سر آتش نشان که بنشينم
بگرد بر سرم اي آسياي دور زمان
به هر جفا که تواني که سنگ زيرينم
چو بلبل آمدمت تا چو گل ثنا گويم
چو لاله لال بکردي زبان تحسينم
مرا پلنگ به سرپنجه اي نگار نکشت
تو مي کشي به سرپنجه نگارينم
چو ناف آهو خونم بسوخت در دل تنگ
برفت در همه آفاق بوي مشکينم
هنر بيار و زبان آوري مکن سعدي
چه حاجتست بگويد شکر که شيرينم