شماره ٢٨٣: سرمست اگر درآيي عالم به هم برآيد
سرمست اگر درآيي عالم به هم برآيد
خاک وجود ما را گرد از عدم برآيد
گر پرتوي ز رويت در کنج خاطر افتد
خلوت نشين جان را آه از حرم برآيد
گلدسته اميدي بر جان عاشقان نه
تا ره روان غم را خار از قدم برآيد
گفتي به کام روزي با تو دمي برآرم
آن کام برنيامد ترسم که دم برآيد
عاشق بگشتم ار چه دانسته بودم اول
کز تخم عشقبازي شاخ ندم برآيد
گويند دوستانم سودا و ناله تا کي
سودا ز عشق خيزد ناله ز غم برآيد
دل رفت و صبر و دانش ما مانده ايم و جاني
ور زان که غم غم توست آن نيز هم برآيد
هر دم ز سوز عشقت سعدي چنان بنالد
کز شعر سوزناکش دود از قلم برآيد