شماره ٢٨٢: مرا چو آرزوي روي آن نگار آيد
مرا چو آرزوي روي آن نگار آيد
چو بلبلم هوس ناله هاي زار آيد
ميان انجمن از لعل او چو آرم ياد
مرا سرشک چو ياقوت در کنار آيد
ز رنگ لاله مرا روي دلبر آيد ياد
ز شکل سبزه مرا ياد خط يار آيد
گلي به دست من آيد چو روي تو هيهات
هزار سال دگر گر چنين بهار آيد
خسان خورند بر از باغ وصل او و مرا
ز گلستان جمالش نصيب خار آيد
طمع مدار وصالي که بي فراق بود
هرآينه پس هر مستيي خمار آيد
مرا زمانه ز ياران به منزلي انداخت
که راضيم به نسيمي کز آن ديار آيد
فراق يار به يک بار بيخ صبر بکند
بهار وصل ندانم که کي به بار آيد
دلا اگر چه که تلخست بيخ صبر ولي
چو بر اميد وصالست خوشگوار آيد
پس از تحمل سختي اميد وصل مراست
که صبح از شب و ترياک هم ز مار آيد
ز چرخ عربده جو بس خدنگ تير جفا
بجست و در دل مردان هوشيار آيد
چو عمر خوش نفسي گر گذر کني بر من
مرا همان نفس از عمر در شمار آيد
بجز غلامي دلدار خويش سعدي را
ز کار و بار جهان گر شهيست عار آيد