شماره ١١٠: جان پرورم گهي که تو جانان من شوي
جان پرورم گهي که تو جانان من شوي
جاويد زنده مانم اگر جان من شوي
رنجم شفا بود چو تو باشي طبيب من
دردم دوا شود چو تو درمان من شوي
پروانه وار سوزم و سازم بدين اميد
کايد شبي که شمع شبستان من شوي
دور از تو گر چه ز آتش دل در جهنمم
دارم طمع که روضه رضوان من شوي
مرغ دلم تذرو گلستان عشق شد
بر بوي آنکه لاله و ريحان من شوي
اکنون که خضر ظلمت زلف تو شد دلم
بگشاي لب که چشمه حيوان من شوي
چشمم فتاد بر تو و آبم ز سر گذشت
و انديشه ام نبود که طوفان من شوي
چون شمع پيش روي تو ميرم ز سوز دل
هر صبحدم که مهر درفشان من شوي
زلفت بخواب بينم و خواهم که هر شبي
تعبير خوابهاي پريشان من شوي
مي گفت دوش با دل خواجو خيال تو
کاندم رسي بگنج که ويران من شوي
وان ساعتت رسد که بر ابناي روزگار
فرمان دهي که بنده فرمان من شوي