شماره ١٠٩: اي صبا با بلبل خوشگوي گوي
اي صبا با بلبل خوشگوي گوي
مي نمايد لاله خود روي روي
صبحدم در باغ اگر دستت دهد
خوش برآ چون سرو و طرف جوي جوي
هر زمان کز دوستان ياد آورم
خون روان گردد ز چشمم جوي جوي
اي تن از جان بر دل چون نال نال
وي دل از غم بر تن چون موي موي
دست آن شمشاد ساغر گير گير
سوي آن سرو صنوبر پوي پوي
حلقه هاي زلفش از گل برفکن
دسته هاي سنبل خوش بوي بوي
مي خورد از جام لعلش باده خون
مي برد ز افعي زلفش موي موي
حال چوگان چون نمي داني که چيست
اي نصيحت گو بترک گوي گوي
چون بوصلت نيست خواجو دسترس
باز کن زان دلبر بد خوي خوي