شماره ١٠٨: مستي ز چشم دلکش ميگون يار جوي
مستي ز چشم دلکش ميگون يار جوي
وز جام باده کام دل بيقرار جوي
اکنون که بانگ بلبل مست از چمن بخاست
با دوستان نشين و مي خوشگوار جوي
گر وصل يار سرو قدت دست مي دهد
چون سرو خوش برآي و لب جوبيار جوي
فصل بهار باده گلبوي لاله گون
در پاي گل ز دست بتي گلعذار جوي
از باغ پرس قصه بتخانه بهار
و انفاس عيسوي ز نسيم بهار جوي
اي دل مجوي نافه مشکل ختا وليک
در ناف شب دو سلسله مشکبار جوي
خود را ز نيستي چو کمر در ميان مبين
يا از ميان موي ميانان کنار جوي
خواهي که در جهان بزني کوس خسروي
در باز ملک کسري و مهر نگار جوي
بعد از هزار سال که خاکم شود غبار
بوي وفا ز خاک من خاکسار جوي
هر دم که بيتو بر لب سرچشمه بگذرم
گردد روان ز چشمه چشمم هزار جوي
خواجو اگر چنانکه در اين ره شود هلاک
خونش ز چشم جادوي خونخوار يار جوي