شماره ٩٤: دي سير برآمد دلم از روز جواني
دي سير برآمد دلم از روز جواني
جانم به لب آمد ز غم و درد نهاني
کردم گله زين چرخ سيه روي بد اختر
کز بهر دو قرصم بجهان چند دواني
جان من دلسوخته را هيچ مرادي
حاصل نشود تا تو بکامش نرساني
فرياد ز دست تو که از قيد حوادث
يک لحظه امانم ندهي خاصه اماني
هر که چو قلم گاه سخن در بچکاند
خون سيه از تيغ زبانش بچکاني
کي شاد شود خسروي از دور تو کز تو
بي دار به دارا نرسد تخت کياني
سلطان فلک گرم شد و گفت که خواجو
بر ملک بقا زن علم از عالم فاني
زين پير جهانديده بد روز چه خواهي
بر وي ز چه شنعت کني و دست فشاني
هر چند جهاني ز سلاطين زمانه
آخر نه گداي در سلطان جهاني
در مصر معاني يد بيضا بنمائي
وقتي که چو موسي نکشي سر ز شباني
گر نايب خاقاني و خاقاني وقتي
ور ثاني سحباني و حسان زماني
چون شمع مکش سر که بيکدم بکشندت
با اين همه گردنکشي و چرب زباني
خاموش که تا در دهن خلق نيفتي
در ملک فصاحت چو زبان کام نراني
زين طايفه شعرت بشعيري نخرد کس
گر آب حياتست بپاکي و رواني
با اين همه يک نکته بگويم ز سر مهر
هر چند که دانم که تو اين شيوه نداني
رو مسخرگي پيشه کن و مطربي آموز
تا داد خود از کهتر و مهتر بستاني