شماره ٧٨: گر آفتاب نباشد تو ماه چهره تمامي
گر آفتاب نباشد تو ماه چهره تمامي
که آفتاب بلندي چو بر کناره بامي
کنون تو سرو خرامان بگاه جلوه طاوس
هزار بار سبق برده ئي بکبک خرامي
گرم قبول کني همچو بندگان بارادت
بديده گر بنشيني بايستم بغلامي
اگر چه غيرتم آيد که با وجود حريفان
مثال آب حياتي که در ميان ظلامي
اگر چراغ نباشد مرا تو چشم و چراغي
ور آفتاب نباشد مرا تو ماه تمامي
ز شام تا بسحر شمع وار پيش وجودت
بسوختيم وليکن دلت نسوخت ز خامي
مگر تو باغ بهشتي نگويمت که چو حوري
مرا تو جان و جهاني ندانمت که کدامي
براه باديه ما را بمان بخار مغيلان
شب رحيل که گفتيم ترک جان گرامي
محب دوست نينديشد از جفاي رقيبان
ترا که شوق حرم نيست غم بود ز حرامي
چه باشد ار به عنايت نظر کني سوي خواجو
چرا که لطف تو عامست و آن ستم زده عامي