شماره ٦٦: گر بفريب مي کشي ور بعتاب مي کشي
گر بفريب مي کشي ور بعتاب مي کشي
دل به تو مي کشد مر از آنکه لطيف و دلکشي
آب حيات مي برد لعل لب چو آتشت
و آب نبات مي چکد زان لب لعل آتشي
حاصل من ز خط تو نيست بجز سيه رخي
پايه من ز زلف تو نيست بجز مشوشي
تير ترا منم هدف گر تو خدنگ مي زني
تيغ ترا منم سپر گر تو اسير مي کشي
زلف تو در فريب دل چند کند سيه گري
چشم تو در کمين جان چند کند کمانکشي
چون دم خوش نمي زنم بي لب لعل دلکشت
بار غم تو چون کنم گر نکشم به ناخوشي
خواجو از آتش رخش آب رخت بباد شد
زانکه چو زلف هندويش بر سر آب و آتشي