شماره ٥٢: اي نفس مشک بيز باد بهاري
اي نفس مشک بيز باد بهاري
غاليه بوئي مگر نسيم نگاري
بر سر زلفش گذشته ئي که بدينسان
نافه گشائي کني و مشک نثاري
جان گرامي فداي خاک رهت باد
کز من مسکين قدم دريغ مداري
گر گذري باشدت بمنزل آن ماه
لطف بود گر پيام من بگذاري
گو چه شود گر خلاف قول بد انديش
کام دل ريش اين شکسته برآري
اي ز سر زلف مشکساي معنبر
بر سر آتش نهاده عود قماري
چون بزبان قلم حديث تو رانم
آيدم از خامه بوي مشک تتاري
غاب اذاغبت في الصبابة صبري
بان اذا بنت في العباد قراري
من چو برون از تو دستگير ندارم
چون سر زلفم مگر فرو نگذاري
زور و زرم با تو چون ز دست نخيزد
چاره چه باشد برون ز ناله و زاري
هر نفس از شاخسار شوق برآيد
غلغل خواجو چه جاي نغمه ساري