شماره ٤١: چه کرده ام که بيکبارم از نظر بفکندي
چه کرده ام که بيکبارم از نظر بفکندي
نهال کين بنشاندي و بيخ مهر بکندي
کمين گشودي و برمن طريق عقل ببستي
کمان کشيدي و چون ناوکم بدور فکندي
اگر چو مرغ بنالم تو همچو سرو ببالي
و گر چو ابر بگريم تو همچو غنچه بخندي
چو آيمت که ببينم مرا ز کوي براني
چو خواهمت که در آيم درم بروي ببندي
توقعست که از بنده سايه باز نگيري
ولي ترا چه غم از ذره کافتاب بلندي
پيادگان جگر خسته رنج باديه دانند
تو خستگي چه شناسي که بر فراز سمندي
از آن ملايم طبعي که ما تنيم و تو جاني
وزان موافق مائي که ما نئيم و تو قندي
بحال خود بگذار اي مقيم صومعه ما را
تو و عبادت و عرفان و ما و مستي و رندي
ز من مپرس که خواجو چگونه صيد فتادي
تو حال قيد چه داني که بيخبر ز کمندي