شماره ٢٦: مهست يا رخ آن آفتاب مهر افزاي
مهست يا رخ آن آفتاب مهر افزاي
شبست يا خم آن طره قمر فرساي
مرا مگوي که دل در کمند او مفکن
بدان نگار پريچهره گو که دل مرباي
چه سود کان مه محمل نشين نمي گويد
که بيش ازين مخروش اي دراي هرزه دراي
مرا بزلف تو رايست از آنکه طوطي را
گمان مبر که بهندوستان نباشد راي
نواي نغمه چنگم چه سود چون همه شب
خيال زلف توام چنگ مي زند در ناي
ببوي زلف سياهت بباد دادم عمر
مرا که گفت که بنشين و باد ميپيماي
اگر چه عمر مني اي شب سيه بگذر
و گر چه جان مني اي مه دو هفته براي
چو روشنست که عمر اين همه نمي پايد
مرا چو عمرعزيزي تو نيز بيش مپاي
خوشا بفصل بهاران فتاده وقت صبوح
نواي پرده سرا در هواي پرده سراي
اگر خروش برآرد چو بلبلان خواجو
چه غم خورد گل سوري ز مرغ نغمه سراي
ز شور شکر شعرم نواي عشق زنند
به بوستان سخن طوطيان شکر خاي