شماره ٢٧٦: اي صبح مرا حديث آن مه کن

اي صبح مرا حديث آن مه کن

اي باد، مرا ز زلفش آگه کن

اي قرصه آفتاب پيش من

بگشاي زبان، قصد آن مه کن

اي خيل خيال دوست هر ساعت

از سبزه جان مرا چراگه کن

اي لاف زده ز عشق و دل داده

جان هم بده و به کوي او ره کن

اي خاقاني دراز شد قصه

جان خواهد يار قصه کوته کن