شماره ٢٥٤: اي جفت دل من از تو فردم
اي جفت دل من از تو فردم
وي راحت جان ز تو به دردم
تا با دل و جان من تو جفتي
من از دل و جان خويش فردم
رنجي که من از پي تو ديدم
دردي که من از غم تو خوردم
بر کوه بيازماي يکبار
تا بشناسي که من چه کردم
من شاخ وفا و مردمي را
کي چون تو شکسته بيخ نردم
داو دل و جان نهم به عشقت
در شدره اوفتاد نردم
اي سرو سهي که در فراقت
چون زرين نال زار و زردم
بيجاده اشارت در تو
رخسار چو کهرباي زردم
با لشکر هجر تو همه سال
ز اميد وصال در نبردم
با آتش و آب ديده و دل
گرد در تو چو باد گردم
بر رهگذر بلاست وصلت
در رهگذر بلا نبردم
عشق تو به جان خويش دادم
تا عمر به سر شود به دردم
خاقاني بياموزد در عشق
بسيار خيال گرم و سردم