شماره ٢٤٥: چون تلخ سخن راني تنگ شکرت خوانم
چون تلخ سخن راني تنگ شکرت خوانم
چون کار به جان آري جان دگرت خوانم
زهر غم خويشم ده تا عمر خوشت گويم
خاک در خويشم خوان تا تاج سرت خوانم
اشک و رخ من هر دو سرخ است و کبود از تو
خوش رنگرزي زين پس عيسي هنرت خوانم
چون درد توام گيرد دامان غمت گيرم
آيم به سر کويت وز در به درت خوانم
زين خواندن بي حاصل بستم لب و بس کردم
هم کم شنوي دانم گر بيشتر خوانم
گفتي که چو وقت آيد کارت به ازين سازم
اين عشوه مده کانگه افسوس گرت خوانم
از محنت خاقاني بس بي خبري ويحک
دانم نشوي در خط گر بي خبرت خوانم