شماره ٢١١: از دو عالم دامن جان درکشم هر صبح دم

از دو عالم دامن جان درکشم هر صبح دم

پاي نوميدي به دامان درکشم هر صبح دم

سايه با من هم نشين و ناله با من هم دم است

جام غم بر روي ايشان درکشم هر صبح دم

ساقيي دارم چو اشک و مطربي دارم چو آه

شاهد غم را ببر زان درکشم هر صبح دم

عشق مهمان دل است و جان و دل مهمان او

من دل و جان پيش مهمان درکشم هر صبح دم

ناگزير جان بود جانان و از جان ناگزير

پيش جانان شايد ار جان درکشم هر صبح دم

هم مژه مسمار سازم هم بهاي نعل را

ديده پيش اسب جانان درکشم هر صبح دم

بس که مي جويم سواري بر سر ميدان عقل

تا عنان گيرم به ميدان درکشم هر صبح دم

هر شب از سلطان عشقم در ستکاني ها رسد

تا به ياد روي سلطان در کشم هر صبح دم

دوستکاني کان به مهر خاص سلطان آورند

گر همه زهر است آسان درکشم هر صبح دم

نوش خنديدن به وقت زهر خوردن واجب است

من بسا زهرا که خندان درکشم هر صبح دم

دوستان خون رزان پنهان کشند از دور و من

آشکارا خون مژگان درکشم هر صبح دم

گر همه مستند از آن راوق منم هم مست از آنک

خون چشم رواق افشان درکشم هر صبح دم

دهر ويران را بجز آرايش طاقي نماند

خويشتن زين طاق ويران درکشم هر صبح دم

آفتم عقل است ميل آتشين سازم ز آه

پس به چشم عقل پنهان درکشم هر صبح دم

چند ازين دوران که هستند اين خدا دوران در او

شايد ار دامن ز دوران درکشم هر صبح دم

از خود و غيري چنان فارغ شدم کز فارغي

خط به خاقاني و خاقان درکشم هر صبح دم