شماره ١٤٠: خاکي دلم به گرد وصالش کجا رسد
خاکي دلم به گرد وصالش کجا رسد
سرگشته مي دود به خيالش کجا رسد
چون آفتاب سايه به ماهي نبيندش
ديوانه اي چو من به هلالش کجا رسد
خود عالمي پر است که سلطان غلام اوست
چون من تهي دوي به وصالش کجا رسد
فتراک او بلندتر از چتر سنجري است
دست من گدا به دوالش کجا رسد
تا در لبش خزينه همه لعل و گوهر است
درويش را زکات ز مالش کجا رسد
تا صد هزار دانه دلها سپند اوست
عين الکمال خود به کمالش کجا رسد
عشقش چو آفتاب قيامت دل بسوخت
عشقش قيامتي است زوالش کجا رسد
خاقاني اينت غم که دلت نزد او گريخت
نظاره کن ز دور که حالش کجا رسد