شماره ١٢٧: دل از آن دلستان به کس نرسد
دل از آن دلستان به کس نرسد
بر از آن بوستان به کس نرسد
بي غمش رنگ عيش کسي نبرد
بي دمش بوي جان به کس نرسد
به غلط بوسه اي بخواهم ازو
گرچه دانم که آن به کس نرسد
لب به دندان فرو گزد يعني
رطب از استخوان به کس نرسد
وصلش انديشه چون کنم کامروز
دولت از ناکسان به کس نرسد
مردمي تنگ بار گشت چنان
کز درش آستان به کس نرسد
عهد و انصاف پي غلط کردند
تا ازيشان نشان به کس نرسد
همه بيگانه اند خلق آوخ
کاشنا زان ميان به کس نرسد
اهل دردي مجوي خاقاني
کاين مراد از جهان به کس نرسد