شماره ٢٣٢: غباريم زحمت کش بادها
غباريم زحمت کش بادها
بوحشت اسيرند آزادها
املها بدوش نفس بسته ايم
سفر يکقدم راه و اين زادها
جهان ستم چون نيستان پر است
زانگشت زنهار فريادها
بهر دامي از آرزو دانه ايست
گرفتار خويشند صيادها
برون آمدن نيست زين آب و گل
بناليد اي سرو و شمشادها
فسردن هم آسوده جان ميکند
بهر سنگ خفته است فرهادها
غنيمت شماريد پيغام هم
فراموشي است آخر اين يادها
بد و نيک تا کي شمارد کسي
جهان است بگذر زتعدادها
چه خوب و چه زشت از نظر رفته گير
پري ميزنند اين پريزادها
به پيري ستم کرد ضعف قوي
مپرسيد ازين خانه آبادها
بصد نقب ازين بيش نشگافتيم
که تا آب و خاکست بنيادها
زنقش قدم خاک ما غافل است
همه انتخابيم ازين صادها
نوي (بيدل) از ساز امکان نرفت
نشد کهنه تجديد ايجادها