شماره ١٧٢: در عالمي که با خود رنگي نبود ما را
در عالمي که با خود رنگي نبود ما را
بوديم هر چه بوديم او وانمود ما را
مرآت معني ما چون سايه داشت زنگي
خورشيد التفاتش از ما زدود ما را
پرواز فطرت ما در دام بال ميزد
آزاد کرد فضلش از هر قيود ما را
اعداد ما تهي کرد چندانکه صفر کشتيم
از خويش کاست اما بر ما فزود ما را