شماره ٧٣٤: هر مجلسي و ساقيي، من در خمار خويشتن
هر مجلسي و ساقيي، من در خمار خويشتن
هر بيدلي آمد به خود، من بر قرار خويشتن
زين سوي جور دشمنان، زانسوي طعن دوستان
خلقي به طعن و گفتگو، عاشق به کار خويشتن
اي پندگو، هر دم دگر چه آتشم در مي زني
من خود به جان درمانده ام با روزگار خويشتن
جانا، چو خواهي کشتنم در آرزوي يک سخن
باري به دشنامي مرا کن شرمسار خويشتن
مي داني آخر مردنم عمدا، چه مي گويي سخن؟
درمانده اي را کشته گير از انتظار خويشتن
تو در درون جان و من هر دم در اندوه دگر
يارب که چون پاره کنم جان فگار خويشتن
گر در خمار آن مي اي کز کشتن عاشق چکد
اين خون خود کردم بحل، بشکن خمار خويشتن
برداشتم ره در عدم، بگذاشتم دل در برت
گه گه مگر يادآوري از يادگار خويشتن
خود غمزه بر خسرو زني، بر ديگران تهمت نهي
مانا به فتراک کسان بندي شکار خويشتن