شماره ٧٠٤: بهار آمد، ولي سرو گلستان چون توان کردن
بهار آمد، ولي سرو گلستان چون توان کردن
که بي ياران خود، حيف است گشت بوستان کردن؟
گسسته سلک صحبت دوستانم باز و من زنده
بدين خواري نه از راهست ياد دوستان کردن
مرا گويي «فراموشش کن و آزاد شو از غم »
مسلمانان، چنين رويي فرامش چون توان کردن؟
بگويند آن مسافر را که صد پاره شده جانش
کم از يک نامه اي کز وي توان پيوند جان کردن؟
به فتراک تو دل بندم، مرا چون نيست آن پنجه
که بتواند ترا دست شفاعت در عنان کردن
کجااند آن همه مرغان که رفتند از چمن، يارب؟
ندانستند، پنداريد، ياد آشيان کردن
بيا تا شکر غم گوييم، خسرو بعد از اين، چو ما
ندانستيم در ايام شادي شکر آن کردن