شماره ٦٩٢: درياب که من طاقت هجر تو ندارم
درياب که من طاقت هجر تو ندارم
بشتاب که افتاد به جان بهر تو کارم
از من تو کران کردي و خون ماند به چشمم
گوهر ز برم رفته و دريا به کنارم
هر روز دم سرد، مگر باد خزانم
هر لحظه زنم اشک، مگر ابر بهارم
هر شب ز پي طالع بد تا به سحرگاه
قطره ز مژه بارم و سياره شمارم
آن دل که ز من بستده اي بهر خدا را
بسپار به من تا به خدايت بسپارم
گر صد ستم از بهر تو بر روي من آيد
آرم همه بر خويش و به روي تو نيازم
هشدار، دل خسرو اگر زلف تو گيرد
تا ناله شبگير به رويت نگمارم