شماره ٦٧٣: اي وجود تو ديده جانم
اي وجود تو ديده جانم
جسم پيدا و جان پنهانم
بس که سوي تو مي دوم به خيال
سوي خود باز ره نمي دانم
گه کرشمه کني و گاهي ناز
من بدين گونه زيست نتوانم
مهرت از جان من برون نرود
جان من، گر برون رود جانم
تا ترا ديدم و ندادم جان
والله از زيستن پشيمانم
پندم، اي دوست، مي نهفتم، از آنک
تو ز شهري، من از بيابانم
اين چنين با خيال يارب من
خسروم يا خيال جانانم؟