شماره ٦٦٥: تيغ برکش که تا ز سر برهيم
تيغ برکش که تا ز سر برهيم
تير بگشاي کز نظر برهيم
آشکارا مکش که تا باري
هم ز سر هم، ز درد سر برهيم
خشم کن تا بميرم اندر حال
از تو وز خويشتن دگر برهيم
آخرم جرعه اي ببخش از لب
تا ازين عقل حيله گر برهيم
گفتيم «خوش بزي و عشق مباز»
زنده از دست تو اگر برهيم
وه که شب در ميان کنم نروم
از تو روزي که، اي پسر، برهيم
غم خسرو بگويمت که اگر
از رفيقان بي هنر برهيم