شماره ٦٦٢: چون شکر زان دو لعل تر بکنم
چون شکر زان دو لعل تر بکنم
دل نخواهم که از شکر بکنم
لب تو آب زندگاني را
ترعه خون شود، اگر بکنم
تا بسوزم در آتش غم تو
گوشه اي هر دم از جگر بکنم
گر نباشد اميد ديدن تو
ديده خويش را ز سر بکنم
پيش رويت در آتش اندازم
گل که از باغ تازه تر بکنم
نکنم دل ز مهرت، ار هر شب
جان ز عشق تو تا سحر بکنم
بر مکن چشم مردمي از من
که نيارم ز تو نظر بکنم
جان کند خسرو از لبت هر دم
خنده اي زن که بيشتر بکنم