شماره ٦٣٢: نه بخت آن که به سوي تو جان خويش کنم
نه بخت آن که به سوي تو جان خويش کنم
نه صبر آن که سکون در سراي خويش کنم
به گشت کوي تو تقصير کرده باشم اگر
دو چشم خويش نثار دو پاي خويش کنم
ز غيرت دو لبم جان و ديده خون گردند
چو آستانه تو بوسه جاي خويش کنم
خوش آن زمان که دگر جا نبيني و شنوي
چو من به گريه خون ماجراي خويش کنم
رخت که گشت بلا ديده را، يکي بنماي
که ديده پيشکش اين بلاي خويش کنم
بمرد خسرو بر آستان و سلطان را
به دل نگشت که ياد گداي خويش کنم