ديوان امير خسرو - غزليات - بخش دوم - شماره ٦٠٤: هر شب فتاده بر در تو خاک در خورم

هر شب فتاده بر در تو خاک در خورم

يک شب مگر ز بام تو سنگي دگر خورم

جايي که تو کمان کشي، اي نخل فتنه بار

پيکان آب داده چو خرماي تر خوردم

روزي که بينمت ز پي ديدن دگر

شب تا به روز حسرت روز دگر خورم

گر تو خوشي که برگ مرادي نباشدم

از شاخ عمر خويش مبادا که برخورم

مستم کند ز شوق بسان شراب تلخ

خونابه غمت که چو شير و شکر خورم

سيري هنوز نيست لب خون گرفته را

چندي که من همي ز فراقت جگر خورم

کمتر کرشمه کن که کشنده ست اين شراب

بيچاره خسرو، ار قدري بيشتر خورم