شماره ٥٨٧: از دست دل بر آنم کز جان خود بشورم
از دست دل بر آنم کز جان خود بشورم
بيرون جهم که باشد خون با گوزن و گورم
ديوانه ام من، اي دل، زان شمع يادم آور
کاتش زنم جهان را، ناگه اگر بشورم
ذوق خرد نجويم کز غم کشان عشقم
فضل عرب ندانم کز روستاي غورم
هر مرده از گناهي سوزند و من چه سوزم
از سوز عشق، باري باشد عذاب گورم
زان نور آفتابم بينا و کور هر دم
نيلوفرم ندانم يا بوم روز کورم
من چون زيم که ديدم با خط مورمالش
زو در دل جگر شد سوراخهاي مورم
گويند «خسرو آن سو چندين مرو به زاري »
ني خود همي روم من، دل مي برد به زورم