شماره ٤٩١: نمي داند مه نامهربانم
نمي داند مه نامهربانم
که دور از روي خويش بر چه سانم؟
چو زلف بيقرارش بيقرارم
چو چشم ناتوانش ناتوانم
برو، باد و گدايي کن به کويش
بگو با آن مه نامهربانم
«که گر چه مي نهي بار فراقم
وگر چه مي زني تيغ زبانم
هنوزم مهرت اندر سينه باشد
اگر در خاک ريزد استخوانم »
بپرس از شمع حال سوز خسرو
که تا گويد که شبها بر چه سانم