شماره ٤٥٤: سرو مني و از دل بستان خودت خوانم
سرو مني و از دل بستان خودت خوانم
درد مني و از جان درمان خودت خوانم
اول به دو صد زاري جان پيشکشت کردم
و آنگاه به صد عزت مهمان خودت خوانم
مهمانت چه خوانم من نه خضر نه عيسي تا
بر آب خودت جويم، بر خوان خودت خوانم
هر چند که جان من ديد از تو جفايي چند
با اين دل همه درد دل جانان خودت خوانم
هر لحظه مرا با دل جنگي ست در اين معني
کو زان خودت گويد، من زان خودت خوانم
از بس که نمي ارزم نزد تو به کشتن هم
قربان شوم ار گويي «قربان خودت خوانم »
از گونه روي خود ارزد همه شب خسرو
زين پس که اگر گويي سلطان خودت خوانم