شماره ٣٦٧: خلق به هر کار و من برسر سوداي خويش
خلق به هر کار و من برسر سوداي خويش
در هوسي هر کسي من به تمناي خويش
گويد همسايه ام هر شبت، اين ناله چيست؟
مويه خود مي کنم بر تن تنهاي خويش
سينه با تاباک و من بنگرم از بيم جان
چند عقوبت کنم بر دل شيداي خويش
من چو نمي بينمت، لطف کن ار گه گهي
من نه همه جاي خود بلکه همه جاي خويش
حسن فروشي به دل، ناله فروشي به جان
سهل چنين هم مکن قيمت کالاي خويش
در دل تنگم همي جز تو نگنجد کسي
کرته ازين به مخواه چست به بالاي خويش
پا چو به کويت نهم غيرت کوي ترا
سرمه ديده کنم خاک کف پاي خويش
من چو ز اندوه عشق جان نبرم، ليک تو
خال ملامت منه بر رخ زيباي خويش
در حق خسرو فتد، هيچ، که ضايع کني
رحمت امروز خود از پي فرداي خويش