شماره ٢٤٢: ز هجر سوخته شد جان من سپند تو باد
ز هجر سوخته شد جان من سپند تو باد
دلم هميشه اسير خم کمند تو باد
دريغ باشد جولان تو سنت بر خاک
سواد ديده بساط سم سمند تو باد
چو هندوان که به سوي درخت سجده برند
نماز من به سوي قامت بلند تو باد
جراحت تو که بيدرد ذوق من بشناخت
دواي سينه عشاق دردمند تو باد
اگر چه من به رخت همچو چشم بردوزم
هزار همچو مني سوخته سپند تو باد
دلم که خوان خليلش به چشم درنايد
طفيلي مگسان لب چو قند تو باد
گه از گهي سخن تلخ عيش خسرو را
گذشته بر لب شيرين نوش خند تو باد