شماره ٢٠٧: از اشک من به کويت جز سرخ گل نرويد
از اشک من به کويت جز سرخ گل نرويد
زان گل که بويت آيد، ميرد کسي که بويد
جايي که از لب تو باران بوسه بارد
دل غنچه غنچه خيزد، جان خوشه خوشه رويد
چشمم که خورد خونم، از بس که خون گرفتش
خود ريخت خون خود را بي آنکه کس نجويد
جانم فداش، چون او خود را به خشم سازد
با جمله در حکايت با من سخن نگويد
زين غم که از جدايي خسرو به سينه دارد
شايد که بر تن او هر موي او بمويد