شماره ١٢٧: دلي که نرگس مستش به ناز بستاند
دلي که نرگس مستش به ناز بستاند
کراست زهره کز آن حيله ساز بستاند
زهي نواله شيرين دهان آن کس را
که چاشني خود ازان لب به گاز بستاند
ببرد جانم و اي کاشکي که ندهد باز
نداد بوسه و يارب که باز بستاند
خوشا جواني و مستي من دران ساعت
که من پياله دهم، او به ناز بستاند
خيال برد صلاح مرا که روزي او
مرا ز خويشتن اندر نماز بستاند
بر آستانش برم آب ديده را به نياز
مگر که تحفه اهل نياز بستاند
کسي که دل ز خم زلف او برون آرد
کبوتري ست که از چنگ باز بستاند
دلم فروشد صد جان که تار مويش را
ز بهر مايه عمر دراز بستاند
قوي دلي که به معشوق او سپر سازد
نکو دلي که ز محمود اياز بستاند
بسوخت خسرو و در آتش غمت بگداخت
مراد از تو به سوز و گداز بستاند