شماره ٥٤: چشم تو خفته ايست که در خواب مي رود
چشم تو خفته ايست که در خواب مي رود
زلف تو آفتي ست که در تاب مي رود
هندوي سنبل تو چه دزد دلاور است؟
کو شب به روشنايي مهتاب مي رود
هر دم ز شور پسته شيرين تو مرا
دامن پر از سرشک چو عناب مي رود
گشتم در آب ديده چنان غرق کاين زمان
صد نيزه برتر از سر من آب مي رود
ساقي عنان سرکش گلگون کشيده دار
کاين بادپاي عمر به اشتاب مي رود
ما را ز طاق ابروي جانان گريز نيست
زاهد اگر به گوشه محراب مي رود
خسرو چو گشت معتکف آستان دوست
هرگز به طعن دشمن ازين باب مي رود؟